ΓΙΩΤΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ

Άγιοι, μυστικιστές, Γιόγκι κ.λ.π...

Κατηγορία: ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ.

Άγιοι, μυστικιστές, Γιόγκι κ.λ.π, τι το ξεχωριστό έχουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους;

Προσευχή – Διαλογισμός και τι πετυχαίνουμε

Αν αναλύσουμε προσεχτικά τη ζωή αυτών των ανθρώπων των αφιερωμένων ολοκληρωτικά σε μία ιδέα που πιστεύουν και υπηρετούν πάντα θα αναγνωρίσουμε σε όλους κάτι πολύ κοινό. Και αυτό είναι ο αυτοέλεγχός τους στις προσευχές και στους διαλογισμούς τους, δηλαδή πως κατορθώνουν να κυριαρχούν στο νου και στα συναισθήματά τους.

Ο Άγιος καταφέρνει την αυτοσυγκέντρωση με τις προσευχές του. Ο Γιόγκι με τα μάντραμ και οι δύο εφαρμόζουν τη δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης. Δηλαδή η ουσία είναι ίδια. ‘Όμως η έννοια της προσευχής έχει παρερμηνευτεί από πολύ κόσμο. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μέσα από την προσευχή ζητάμε από Τον Ύψιστο να μας δώσει ετούτο ή εκείνο. Ότι δηλαδή ο Θεός είναι μία ξεχωριστή ύπαρξη, πάνσοφη, απόλυτα καλοσυνάτη, δίκαιη με απεριόριστη αγάπη. Αν όμως αυτό ως θέμα μελετηθεί προσεχτικά, τότε θα δούμε ότι η πιο πάνω θεωρία, δηλαδή ότι ο θεός είναι μία τελείως διαφορετική οντότητα δεν ευσταθεί.

Κάθε αληθινή φιλοσοφία και θρησκεία μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, άρα και εμείς βρισκόμαστε μέσα σε αυτόν και δεν αποτελούμε ένα χωριστό κομμάτι, από το Όλο, που ονομάζουμε Θεό.

Η συνείδησή μας λοιπόν είναι ένα κομμάτι της Συνείδησης Του. Αδιάφορο πόσο απειροελάχιστη μπορεί να είναι συγκριτικά με Εκείνου. Επομένως, και η ζωή μας είναι μία αντανάκλαση της ζωής του Όλου.

Έτσι εκείνος που προσεύχεται δεν είναι μία ξένη και ξεχωριστή οντότητα, από αυτήν που επικαλείται στην προσευχή του να τον βοηθήσει. Είναι ένα κομμάτι εκείνου. Είναι σα μία ηλιαχτίδα που φωτίζεται από την πηγή της. Συνεπώς ζητάει απευθείας από την κεντρική συνείδηση, τη εκδήλωση του ανεκδήλωτου Απόλυτου. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα λοιπόν, έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι οι προσευχές του μπορεί να ακουστούν και να εκπληρωθούν.

Βέβαια αναλύοντας το κάθε είδος προσευχής θα βρούμε τελείως διαφορετικά αιτήματα, άλλοτε αγνά και άλλοτε πονηρά, ώστε η αποτελεσματικότητα να εξαρτάται από τον βαθμό της δύναμης της συνένωσης με τη συνείδηση του Θεού. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μία μικρή διευκρίνιση στην έννοια της προσευχής από το διαλογισμό.

Μία προσευχή στην καλή της βέβαια, πάντα πλευρά, μπορεί να έχει διαφορετικά αιτήματα (υλικά οφέλη, υγεία, αποκατάσταση, γάμο, πνευματική εξέλιξη κ.λπ) Δηλαδή στην προσευχή την ίδια στιγμή η σκέψη είναι συνδεδεμένη με τις συγκινήσεις. Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει η διαφορά από τον αντίστοιχο τύπο του διαλογισμού. Στην προσευχή υπάρχει μία εξαγνιστική ευλάβεια που βγαίνει μέσα από την καρδιά του προσευχόμενου σε σύγκριση με του διαλογιζόμενου που περιορίζεται περισσότερο στην πνευματική του ανέλιξη.

Όμως στα χρονικά, στις αφηγήσεις ιστορικών γεγονότων βρίσκουμε να χρησιμοποιούν κάποιοι Άγιοι τόσο στην ανατολή όσο και στη Δύση, ένα διαφορετικό είδος προσευχής. Το διαφορετικό είναι ότι δεν υπάρχουν αιτήματα για γήινα οφέλη και συναισθήματα σύμφωνα με την καθημερινή έννοια και τις ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά υπάρχει μία λατρεία προς τις απεριόριστες δυνάμεις του Ύψιστου.

Αυτήν την ευχαριστήρια θα λέγαμε προσευχή έκαναν οι πρώτοι πατέρες της Χριστιανικής θρησκείας. Και οι μεταγενέστεροι, όπως ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο Άγιος Βικέντιος, ο Άγιος Ιωάννης της Γαλλίας, ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώβ (στην ανατολική Ρωσία), ο Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας κα.

Ο μεγάλος Ρίσι Ραμάνα Μαχαρσί για την προσευχή - διαλογισμό αναφέρει «τέλειο επίτευγμα είναι η λατρεία και η λατρεία είναι επίτευγμα. Πρέπει να λατρεύετε τον Ύψιστο, εγκαταλείποντας ολόκληρο τον εαυτόν σας σ Εκείνον…». Ο θεός είναι η μόνη δυνατή αυτοδύναμη ύπαρξη που περιβάλλει τα πάντα και διαπερνά το κάθε τι. Φυσική συνέπεια αυτού είναι ότι και εμείς που είμαστε οι αντανακλάσεις Του και οι ακτίνες Του, συμμετέχουμε σε Εκείνον. Έτσι η δύναμη της προσευχής, που έρχεται από τα δημιουργήματά του είναι ένα μέρος των δικών του απεριορίστων δυνάμεων. Συνεπώς όταν λέμε ότι η μοίρα ή το πεπρωμένο είναι καθορισμένα ή αναπόφευκτα, είναι σαν να λέμε ότι ο θεός υπόκειται σε περιορισμούς και αν πιστεύουμε κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει και να απαντήσουμε στο ερώτημα ποιος επιβάλει αυτούς τους περιορισμούς.

Ο Χριστός για να μας δώσει την ιδέα της πατρότητας του θεού, καθορίζει τη σχέση μας με τον ύψιστο, σαν σχέση παιδιού και γονέα και δε μας θέλει δημιουργήματα μιας σκληρής θεότητας. Η φράση του Χριστού «σας είπα θεοί εστέ», νομίζω ότι είναι αρκετά σαφής, για να καταλάβουμε ότι είμαστε ένα κομμάτι Εκείνου.